ΟΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΙΣΑΒΕΤ

Οι γονείς της Ελισάβετ Μουτζάν Μαρτινέγκου προέρχονταν από τις παλαιότερες αριστοκρατικές οικογένειες της Ζακύνθου.

Ομοίως και η οικογένεια του συζύγου της Νικόλαου Μαρτινέγκου.

Η οικογένεια Μουτζάν ήρθε από την Βενετία, αλλά η καταγωγή της είναι από την πόλη Μούρθια της Ισπανίας, και είναι εγγεγραμμένη στην Χρυσόβιβλο (Libro d’ Oro) από το 1633.

Ο Φραγκίσκος, ο πατέρας της Ελισάβετ, γιος του Καρόλου και της Ελένης Λογοθέτη, γεννήθηκε στη Ζάκυνθο στις 12 Μαρτίου 1769. Έγινε Ύπαρχος Ζακύνθου από 18 Φεβρουαρίου 1818 μέχρι 8 Φεβρουαρίου 1823. Σαν νομοθέτης στάλθηκε στην Κέρκυρα μαζί με άλλους για την σύσταση του νέου Πολιτικού Συντάγματος του Ιονίου Κράτους.

Το 1842 του απονεμήθηκε ο Μεγαλοσταυρός των Αγίου Γεωργίου και Μιχαήλ.

Πέθανε την 1^η Μαρτίου 1851 και κληροδότησε την βιβλιοθήκη του στην Δημοτική Βιβλιοθήκη Ζακύνθου. Διέταξε δε, μετά τον θάνατό του να κλείσουν ερμητικά τα παράθυρα της οικείας του και να γράψουν σε αυτά τα στοιχεία Α και Ω (λόγω του ότι είχαν πεθάνει και οι δύο του γιοί και η οικογένεια των Μουτζάν σταματούσε εκεί)

(πληροφορίες από το Λεξικόν Ιστορικός και Λαογραφικός Ζακύνθου, του Λεωνίδα Χ. Ζώη)

Η οικογένεια Σιγούρου (Seguro, Securo, Sicuro) είναι από τις παλαιότερες και τις επιφανέστερες της Ζακύνθου, καταγόμενες από την Νορμανδική οικογένεια Segur, εκ των οποίων ο Φάβιος Σιγούρος, ήταν ένας από τους 24 ιππότες που ακολούθησαν τον μέγα Κόμη Ταγκρέδη στην κατάκτηση της Σικελίας το 1058 και τιμήθηκε από τους Βαρόνους Previzzo και Cursano, ενώ ο Νούκιος Σιγούρος μάζεψε τον στρατό του και πολέμησε μαζί με τον Ρογήρο Α’ εναντίον του αυτοκράτορα του Βυζαντίου.
Ο οίκος των Σιγούρων διαιρέθηκε σε τρεις κλάδους, ο ένας από αυτούς έμεινε στην Γαλλία, όπου μέχρι και σήμερα υπάρχουν οι Μαρκήσιοι De Segur, ο άλλος είναι των De Syllace στην Απουλία, και ο τρίτος, από τον Νουκία, γύρω στο 1400 μετανάστευσε στην Ζάκυνθο και ο τελευταίος απόγονός του υπήρξε ο ποιητής Μαρίνος Σιγούρος (Ζάκυνθος 1885 – Αθήνα 1961)
Από τους σημαντικότερους της οικογένεια των Σιγούρων ήταν ο Άγιος Διονύσιος, κατά κόσμον Δραγανίγος Σιγούρος, που αργότερα έγινε ο πολιούχος της Ζακύνθου.
(πληροφορίες από το Λεξικόν Ιστορικός και Λαογραφικός Ζακύνθου, του Λεωνίδα Χ. Ζώη)

Μεταξύ των ευγενών οικογενειών της Ζακύνθου, οι οποίοι συμμετείχαν σε πολέμους, στην πολιτική, την εκκλησία και την ποίηση, είναι και αυτή των Μαρτινέγκων, προερχόμενη από την πόλη Μαρτινέγκο της Ιταλίας, της επαρχία Μπέργκαμο. Η οικογένεια θεωρείται μία από τις επιφανέστερες στις πόλεις Μπέργκαμο, Μπρέσια και Βενετία.

Αξιόπιστες πηγές αναφέρουν τον Φραγκίσκο Μαρτινέγκο, ιππότης της Μπρέσιας, ο οποίος τιμήθηκε στην Γαλλία, και αντικατέστησε για έναν χρόνο τον Δούκα της Σαβοΐας πολεμώντας τους Ελβετούς και τους Τούρκους υπό την βενετική σημαία, του οποίου δε η κόρη παντρεύτηκε ο ιππότης και κόμης Παλατίνος Βαλδισέρρας, γράφει ότι η οικογένεια αυτού, διέπρεψε στα όπλα από την εποχή του αυτοκράτορα Ανδριανού ανέδειξε δύο Μάρτυρες Αγίους, τον Καίσαρα και Κέλσον, ότι το 995 εξουσίασε μεταξύ Μπρέσιας και Μπέργκαμου πολλές κομητείες και κατέκτησε περισσότερα από εξήντα φρούρια, οπότε έγινε πολύ προσφιλής στους αυτοκράτορες Όθωνα Β’ και Φρειδερίκον Α’ καθώς και στους βασιλείς της Νάπολης, επί πολλά χρόνια δε υπηρέτησε πιστά τους Βενετούς, σαν απεσταλμένος του Βικεντίου, το 1409, σαν πρεσβευτής της Βενετικής Πολιτείας προς τον Δούκα του Μιλάνου και άλλους πρίγκηπες της Ιταλίας και ότι κατόπιν σε κομητείες της Βιλλακιάρας, του Μπάρκο και της Μαλπάγας, οι οποίοι όλοι διακρίθηκαν στους πολέμους και κατέστησαν αθάνατα τα ονόματά τους.

412. P. De-Crescenzi Romani: Corona della Nobilta d’ Italia, II, pag.412. In Bologna, 1642 – Της οικογένειας αυτής για την οποία και άλλος συγγραφέας γράφει: «… l’ histoire de cette famille a l’air d’un recit fabuleux, tant les hommes extraordinaires y abondent…» διακρίθηκαν επίσης οι: Ιερώνυμος, γερουσιαστής επί Βενετοκρατίας μετέφρασε στα ιταλικά τα παρακάτω έργα του ποιητή Milton: Paradise Lost και Paradise Regained, του δε ελληνιστή ιησουίτη Zamanga το: Nave Aerea, Τίτος, άνδρας πολυμαθής, ελληνιστής, εβραιστής, συγγραφέας και ποιητής, ο οποίος έγραψε το ποίημα «Ο θρίαμβος της Πίστεως και των Αγίων Μαρτύρων», Αλέξανδρος που είχε τον τίτλο «Comes Nobilis Venetus ac Brixiensis» 1500 – 1572, Αννίβας Comes Brixiensis +1572 του οποίου δόθηκε εντολή από τον Σαβοριάνο της Βενετίας να επιμεληθεί το σχέδιο οχύρωσης του φρουρίου της Κέρκυρας – Θεοτόκης, Αναμνήσεις, Τεύχος Α’, σελ. 69.

Αυτός, κατά πάσα πιθανότητα, ήταν ο Ιερώνυμος, γεννημένος στις αρχές του 16^ου αιώνα και κεκοιμημένος στην Ζάκυνθο την 7^η Απριλίου 1570, Διοικητής Κέρκυρας το 1550,  ανέγειρα προμαχώνες και κατόπιν στάλθηκε στην Κρήτη όπου κατασκεύασε το οχύρωμα Μαρτινέγκου. Το 1559 εργαζόταν στα οχυρώματα του Μπέργκαμο και το 1566 στα οχυρώματα της Ούντινε, το δε 1570 ήταν στην Ζάκυνθο επικεφαλής 2 χιλιάδων αντρών.

Νέστωρ, του Αλεξάνδρου, μηχανικός κατά την άλωση της Κύπρου, τον οποίο μνημονεύει ανώνυμος συγγραφέας στα ποιήματά του – Σ. Μενάρδου: Δελτία Ιστορικής και Εθνικής Εταιρίας 6, σελ 24., Ηρακλής, του Νέστωρος, ο οποίος κατάθεσε στην Βενετική Γερουσία, το 1572, ότι ο Σολομώντας δε – Ρώσσης ήταν αγαπητός στον Βενετό στρατηγό Βραγαδίνο κατά την πτώση της Κύπρου, Λουδοβίκος, αποκεφαλισθείς μετ’ άλλων κατά την άλωσιν της Κύπρου, Πέτρος , επιφανής γιατρός στη Ζάκυνθο το 1537, Βερνάρδος, πλοίαρχος του πολεμικού πλοίου “Carona d’ oro e Madona de Rosario”.

Η οικογένεια των Μαρτινέγκων εγκαταστάθηκε στην Ζάκυνθο στις αρχές του 16^ου αιώνα και γράφτηκε στην Χρυσόβιβλο (Libro d’ Oro) το 1572.

Προκόπιος, ιδιοκτήτης και κυβερνήτης γαλέρας, την οποία εξόπλισε και συντηρούσε ο ίδιος. Το πλήρωμα της πολέμησε υπό την Βενετική σημαία κατά την μακρά πολιορκία και πτώση της Κρήτης, το 1669. Ο Προκόπιος ανακηρύχθηκε ήρωας. Το πορτραίτο του υπήρχε στο σπίτι του Γεωργίου (1865 – 1944) και Αλέξανδρου (1872 – 1948) Μαρτινέγκου, ελαιογραφία 0,35×0,48, όπου φοράει ενδυμασία της εποχής του και κρατάει επιγραφή από μολύβι. Από κάτω υπάρχει η εξής επιγραφη: “Magnifico Strenuo que viro Procopio Martinengo, nobili oratori Zacynthio quod summon innixus discrimini in pervicaci Cretae obsidione pro Gloria principis trireme haud alienis sumptibus comparata quo sane per honorifice insignitus animi fortitudinem atque constatiam posteris demandavit actat: suae an: XLVII or A. D. MDLXIX – Π. Χιώτου. «Σειρά ιστ. Απομνήμ.» Γ’ σελ 195 – «Πινακοθήκη» Ζ΄78, Μάρκος, 3 Φεβρουαρίου 1570 – 26 Αυγούστου 1579, Αναστάσιος, 24 Αυγούστου 1581 – 23 Ιουλίου 1613, Γεώργιος, 14 Μαρτίου 1613 – 2 Μαΐου 1664, Ιωάννης, 7 Απριλίου 1866 – 2 Απριλίου 1896, Διονύσιος, του δ/ρος Νικολάου και της Μαρίας Α. Γαήτα, γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1769. Κατά την διάρκεια ταξιδιού αναψυχής στην Κέρκυρα, συνέταξε μυστική διαθήκη, μέσα από την οποία εκδηλώνονταν τα αισθήματα φιλανθρωπίας και θρησκείας που πλημμύριζαν την ευγενική του ψυχή. Δεδομένου ότι δεν είχε τέκνα, έδινε την μεγάλη του οικεία και περιουσία ώστε να γίνει κατάλυμα ευσπλαχνίας στην οποίαν θα μπορούσαν να βρουν την κατάλληλη σίτιση, ενδυμασία και κατάλυμα, άνθρωποι της αστικής τάξης οι οποίοι για κάποιο λόγο είχαν χάσει την περιουσία τους και δεν μπορούσαν να εξοικονομήσουν τα προς το ζειν. Στην πρόσοψη της οικείας του υπήρχε μια μεγάλη πλάκα που έγραφε: «Casa di decente ricovero di Dionisio Martinengo Gaeta – Οίκος δι ευπρεπε΄ς καταφύγιον του Διονυσίου Μαρτινέγκου Γαήτα». Το ευεργετικό αυτό ίδρυμα καταστράφηκε εκ θεμελίων κατά τον βομβαρδισμό της Ζακύνθου, στις 18 Αυγούστου 1944.

(…)

Ο Νικόλαος Μαρτινέγκος, γεννηθείς το 1782, παντρεύτηκε την Ελισάβετ Μουτζάν το 1830 και έκαναν έναν γιο. Η Ελισάβετ Μουτζάν – Μαρτινέγκου πέθανε 16 μόλις μέρες μετά την γέννα από επιλόχειο πυρετό. Ο  Νικόλαος Μαρτινέγκος, προς τιμής της γυναίκας του ονόμασε τον γιο τους Ελισαβέτιο.

Ο Ελισαβέτιος Μαρτινέγκος γεννήθηκε στις 20 Οκτώβρη του 1832. Μαθήτευσε δίπλα στους ιερομόναχους Κωστόπουλο, Λ. Μαρτζώκη και άλλους και έμαθε ιταλικά, λατινικά, γαλλικά, αγγλικά και γερμανικά. Του άρεσε η μελέτη και η ποίηση. Το 1854 δημοσίευσε το «Τεχνίται εις νέον τινά τεχνίτην», λυρικό ποίημα το οποίο αναδημοσίευσε το 1883 με τίτλο «Τρεις Καλλιτέχναι». Το 1881 δημοσίευσε την Αυτοβιογραφία της μητέρας του Ελισάβετ Μουτζάν Μαρτινέγκου  μαζί με δικά του ποιήματα με τίτλο «Η Μήτηρ μου». μετέφρασε ποιήσεις του Πετράρχη, του Λόρδου Βύρωνα, του Λαμαρτίνου, του Ρεγάλδη και άλλων. Τύπωσε Sonetti και το Libretto από την όπερα «Κυρά – Φροσύνη» σε μουσική του Παύλου Καρρέρ.

Ο Ελισαβέτιος Μαρτινέγκος παντρεύτηκε την Αναστασία Ζέζα και έκαναν τέσσερις γιους: τον Νικόλαο (1864 – 1872), τον Γεώργιο (1865 – 1944), τον Μάρκο (1869 – ?)και τον Αλέξανδρο (1872 – 1948) ο οποίος δεν παντρεύτηκε. Πέθανε στις 3 Δεκεμβρίου 1885.

Ο Γεώργιος Μαρτινέγκος παντρεύτηκε την Μαρία Καλλιμασιώτη και έκαναν την ΑναστασίαΜαρτινέγκου(1918 – 1989).

Ο Μάρκος έκανε δώδεκα παιδιά εκ των οποίων έζησαν μόνο τρία, ο Κωνσταντίνος, ο Ιωάννης και η Λουΐζα.

Η Αναστασία Μαρτινέγκου παντρεύτηκε τον Σπυρίδωνα Παρπαρία (1910 – 1942) και έκαναν τον Διονύσιο Παρπαρία (1941 – αεροβαφτίστηκε και πέθανε λίγες μέρες μετά την γέννησή του) την Μαρία – Τερέζα – Διονυσία Παρπαρία (1942 – )

(πληροφορίες από το Λεξικόν Ιστορικός και Λαογραφικός Ζακύνθου, του Λεωνίδα Χ. Ζώη, οικογενειακό υλικό)